Różnice między Katolicyzmem, a Prawosławiem - cz.2

O NIEOMYLNOŚCI PAPIESKIEJ

P.: Czy słusznie przekonują rzymscy katolicy, że pa­pież rzymski nie może się mylić w
sprawach dotyczą­cych wiary?
O.: Nie. niesłusznie, byli bowiem papieże, którzy niewątpliwie błądzili w sprawach
wiary.
P.: O jakich papieżach wiadomo, że błądzili w spra­wach wiary?
O.: Wiadomo o papieżu Wiktorze (192), że popierał herezję montańską; wiadomo
o papieżu Liberiuszu, że zgodził się na osądzenie św. Atanazego i zgodził się przyjąć
ariaństwo, ażeby mógł powrócić z zesłania i otrzymać poprzednia katedrę (358). Znany
jest rów­nież papież Honoriusz, (625) który trwał w herezji (monofizyckiej), za co też
osądził go 6 Sobór Powszechny.
P.: Dlaczego jeszcze nie należy uznawać papie­skiej nieomylności w sądach na temat
wiary?
O.: Dlatego, że Pan nasz Jezus Chrystus tylko całe­mu Kościołowi przyznał tę
nieomylność; pojedynczy zaś człowiek zawsze może zgrzeszyć w wierze lub wy­razić
fałszywy pogląd.
P.: Jak to określił Pan nasz Jezus Chrystus?
O.: Powiedział On:
Jeśliby twój brat zgrzeszył, to idź upomnij go w cztery oczy. Jeśli cię usłucha, pozyskałeś
brata. A jeśli cię nie usłucha, weź z sobą jeszcze jednego albo dwóch, aby „na zeznaniu
dwóch albo trzech świadków opie­rała się cała sprawa ". A jeśli ich nie posłucha, po­
wiedz Kościołowi, a jeśli Kościoła nie posłucha, to niech będzie dla ciebie jak poganin i
celnik (Mt. 18, 15-17).
P.: Dlaczego tylko całemu Kościołowi, a nie jakiejś pojedynczej osobie, Pan przyznał
nieomylność w spra­wach wiary?
O.: Dlatego, że tylko Kościół, według nauk Aposto­ła jest filarem i podporą prawdy
(1 Tym. 3, 15). Prócz tego, papieże bywali często ciężkimi grzesznikami, cze­mu nie
przeczą nawet papiści, a tacy ludzie nie mogą poznać prawdy Bożej.
P.: Z czego to wynika?
O.: Wynika to ze Słowa Bożego, które zaświadcza: Mądrość nie wejdzie do duszy
knującej zło, nie zamieszka w ciele oddanym grzechowi. Albowiem Święty Duch
karności unika fałszu, oddala się od nierozumnych my­śli, uchodzi, gdy zbliża się zło
(Mdr. 1,4-5).

P.: Czy starożytny Kościół uznawał nieomylność rzymskich papieży w sprawach
wiary?
O.: Nie, nie uznawał.
P.: Z czego to wynika?
O.: Widać to z tego, że gdy pojawiali się w Kościele heretycy i zaczynały się spory
teologiczne, Kościół nigdy nie zdawał się na głos pojedynczej osoby, ale zwoływał
zawsze Sobory Powszechne.
P.: Ale, być może, na Soborach Powszechnych prze­ważał głos rzymskich papieży?
O.: Nie; papieże nawet nie zjawiali się na soborach, lecz przysyłali swoich
przedstawicieli, którzy nigdy nie zajmowali uprzywilejowanych miejsc.
P.: Jacy arcypasterze przewodniczyli soborom?
O.: Pierwszemu Soborowi Powszechnemu przewod­niczył biskup Osjasz z Kordoby;
Drugiemu kolejno ar­cypasterze wschodni: Meletiusz z Antiochii, Grzegorz Teolog,
Tymoteusz z Aleksandrii i Nektariusz z Kon­stantynopola; Trzeciemu przewodniczył
Cyryl z Alek­sandrii; Czwartemu - Anatoliusz z Konstantynopola; Piątemu -
Eutychiusz z Konstantynopola; Szóstemu — sam cesarz bizantyjski Konstantyn
Pagonata (668-685); Siódmemu Tarasjusz, patriarcha Konstantynopola.
P.: Czy nieomylność papieży w sprawach wiary uzna­wał przynajmniej starożytny
Kościół Zachodni?
O.: Dawny Kościół Zachodni nie dość, że nie uzna­wał nieomylności papieży w
sprawach wiary, ale na­wet po oddzieleniu Zachodu od Cerkwi Powszechnej sobory
łacińskie osądzały i obalały papieży. Sobór w Pizzie (1409) obalił papieża Grzegorza
XII i Bene­dykta XIII; sobór w Konstancji (1414-18) pozbawił urzędu papieża Jana
XXIII.
P.: Kiedy Kościół Łaciński ogłosił naukę o nieomyl­ności papieża?
O.: Zostało to postanowione na watykańskim sobo­rze w Rzymie w 1870 roku. P.:
Co można powiedzieć o tej nauce? O.: Jest to nauka wymyślona na nowo, heretycka
przeciwna Pismu Świętemu i Tradycji Cerkwi.